Μέσα στο ινστιτούτο
οι δύο μαθήτριες
πάλευαν με τα κείμενα,
τα ποιήματα και τα άρθρα
του δασκάλου τους
διότι ήξεραν
ότι ήταν απαραίτητα
για το ηθικό
του καταπονεμένου λαού
και δεν υπολόγιζαν
ούτε τη νύχτα
ούτε την κούραση
γιατί κάθε στιγμή
που περνούσε
έπρεπε να δοθεί
στους άλλους άλλους
που περίμεναν
δίχως να ξέρουν
τίποτα για το μέλλον
γιατί κανένας
δεν τους είχε πει
ότι υπάρχει
μετά το παρόν.