Με την ανάμνηση Ανατολής
βρεθήκαμε πάλι στη Σμύρνη
με τον Ανδρέα και το Φίλιππα
δίχως να ταξιδέψουμε
με κανένα καράβι
αλλά μόνο με το χρόνο
κι είδαμε από κοντά
τις πληγές του παρελθόντος
αλλά και την ανάγκη
που ήρθε από το μέλλον
για να μην ξεχάσουμε
την ύπαρξή μας
μέσα σε μια ιστορία
που μερικοί και μερικές
προσπαθούν να ξαναγράψουν
δίχως να αντιληφθούν
ότι απλώς σβήνουν
όλα τα γεγονότα
που μας χαρακτηρίζουν
και δίνουν την ουσία
της έννοιας του Ελληνισμού,
γι’ αυτό με τις φωνές μας
ακούσαμε τη θλίψη
αλλά και την αλήθεια
που δεν ξέχασε
απολύτως τίποτα
γιατί είναι καρφωμένη
βαθιά μέσα μας.