Τα παιδιά με ειδικές ανάγκες είναι μέτρο ανθρωπιάς για κάθε κοινωνία που θεωρεί τον εαυτό της ανθρώπινο. Κάθε παιδί με ειδικές ανάγκες μάς προβληματίζει και μάς επιτρέπει να σκεφτούμε τον κόσμο μ’ έναν διαφορετικό τρόπο, και σαφώς πιο ανθρώπινο. Όταν πιστεύουμε ότι όλα είναι ίδια, απλώς ακολουθούμε τις επιθυμίες του συστήματος που μας θέλει όλους ανώνυμους. Ακόμα και θρησκευτικά, μια από τις πρώτες ιδιότητες του ανθρώπου είναι να ονομάσει αυτό που βλέπει. Έτσι μπορούμε εύκολα να φανταστούμε πόσο μεγάλη σημασία έχει να γνωρίζουμε τα ονόματα των παιδιών με ειδικές ανάγκες, διότι είναι η πρώτη μας επαφή με την προσωπική τους ιστορία. Μπορεί να μας φαίνεται μια λεπτομέρεια για τους περισσότερους καθώς κάνουν το ίδιο με τους εγκλωβισμένους, αφού στην ουσία τους θεωρούν αγνοούμενους. Αυτό συμβαίνει και με τα παιδιά με ειδικές ανάγκες, που θέλουν να ζήσουν μια ζωή με αξιοπρέπεια και βέβαια ανθρωπιά. Αυτό γίνεται όταν φωνάζεις τον Γιώργο, τον ποδηλάτη, με το όνομά του, όταν μιλάς με τον άλλο Γιώργο για τη μεθοδολογία επίλυσης ενός puzzle, ή με τη Ντίνα που διαβάζει και τα χείλη σου και περιμένει καθοδήγηση με τα χέρια ή ακόμα και τον Κωνσταντίνο που σου εξηγεί την παραγωγή των αγιογραφιών ακριβώς όπως το ζει. Αν δεν είσαι ικανός να τους πιάσεις για να τους δείξεις ότι βλέπεις τους ανθρώπους και όχι απλώς άτομα ξεχασμένα μέσα στη λήθη πριν ακόμα προλάβουν να πεθάνουν. Κάθε παιδί με ειδικές ανάγκες μάς δείχνει σαν καθρέφτης πάνω στη σκέψη μας και στα αισθήματά μας, είμαστε πράγματι ανθρώπινοι ως άνθρωποι. Κι αν σε αγγίζει με το μέτωπο κι όχι με μια συμβολική αγκαλιά, δεν πρέπει να σε ξαφνιάσει, αλλά να σε κάνει να σκεφτείς έναν άλλον τρόπο συνεννόησης για να μοιραστείς κι εσύ την αγάπη των χρωμάτων, της συμμετρίας, της δομής και της ομορφιάς του κόσμου που δεν επιλέξαμε, αλλά αποφασίσαμε να ζήσουμε μέσα του με τους δικούς μας.