Ο Δάσκαλος έχει στα χέρια του την πληγωμένη μαθήτριά του…

– Δάσκαλε, πώς αντέξατε την επίθεση ;
– Τα βιβλία είναι και η ασπίδα μας.
– Γι’ αυτό είναι τόσο βαριά.
– Δεν πρέπει να πεθάνεις.
– Γιατί, δάσκαλε;
– Δεν είναι η ώρα.
– Πώς το λέτε εσείς…
– Η βιβλιοθήκη μας έχει ανάγκη.
– Μα έχω χάσει τόσο αίμα.
– Θα πάρεις από το δικό μου.
– Πώς είναι δυνατόν ;
– Επειδή είναι απαραίτητο.
– Δάσκαλε, δεν καταλαβαίνω.
– Δεν είναι όλα κατανοητά.
– Δεν είχα στο νου μου αυτό όταν άκουσα, «πάρε ό, τι θες από το έργο μου».
– Κάθε ώρα έχει και τις ανάγκες της, τώρα πρέπει να ζήσεις.
– Δάσκαλε, λυπάμαι…
– Μαθήτρια, σου απαγορεύω να πεθάνεις, δεν ήρθε η ώρα σου.
– Και ποιος αποφασίζει ;

Ο Δάσκαλος την κοίταξε μ’ ένα παράξενο τρόπο και άρχισε τη διαδικασία που του είχε μάθει ο Δάσκαλος της ιατρικής. Δεν μιλούσε πια, κοίταζε αποκλειστικά τα μάτια της μαθήτριάς του. Της χαμογέλασε μόνο όταν κατάλαβε ότι ακολούθησε το σώμα της τις οδηγίες του.

– Δάσκαλε, πήρα το αίμα μου πίσω.
– Καλώς.
– Η πηγή γνώσης δεν είναι μόνο συμβολική.
– Και τα σύμβολα είναι πραγματικότητα.
– Πόσες γνώσεις έχετε ;
– Όσες μου έδωσαν οι νεκροί και οι αιώνες.
– Οι αιώνες ;
– Τα χρόνια δεν επαρκούν.
– Δάσκαλε, είμαι και πάλι κοντά σας αλλά τα λόγια σας είναι και πάλι ακατανόητα.
– Είναι απλώς θέμα χρόνου.
– Δάσκαλε, είστε ένα τέρας.
– Το ξέρω. Μόνο αυτά αντέχουν τα κτήνη.
– Ακόμα δεν κατάλαβα πώς αντέξατε.
– Είμαστε ζωντανοί.
– Με τι κόστος όμως !
– Όσα βιβλία κάηκαν θα τα γράψουμε.
– Τα θυμάστε ;
– Είμαστε τα βιβλία μας.
– Είστε η εγκυκλοπαίδεια.
– Μην ανησυχείς λοιπόν.
– Και το αίμα πάνω σας.
– Είναι το δικό σου.
– Μα πότε προλάβατε να με βρείτε;
– Ο Χρόνος.
– Κι οι άλλοι θα με θεωρούν νεκρή.
– Αυτό δεν είναι κακό.
– Να μην μπορείς να συνεχίσεις να βοηθάς το έργο μας.
– Τώρα δεν πρόκειται να σας αφήσω.
– Το ξέρω αλλά τώρα το ξέρεις κι εσύ.
– Είναι πράξη βαρβαρότητας να μην εκμεταλλεύεσαι πηγή γνώσης.
– Σήκω λοιπόν.
– Τώρα ;
– Τώρα είσαι έτοιμη.
– Για ποιο πράγμα ;
– Για την νοητική μάχη που θα δώσουμε.
– Ενάντια στη λήθη.