Σε μια τεράστια βιβλιοθήκη, ο δάσκαλος και η μαθήτριά του εξετάζουν παπύρους. Ο δάσκαλος διαβάζει σιωπηλά και η μαθήτριά του παίρνει σημειώσεις.
– Δάσκαλε;
– Πες μου, μαθήτρια…
– Αυτό είναι το έργο της σιωπής;
– Είναι η ανάγνωση των νεκρών.
– Και πάντα αρχίζετε με αυτόν τον τρόπο;
– Αν δεν διαβάσεις τους νεκρούς, δεν μπορείς να γράψεις για τους αγέννητους.
– Αυτό το καταλαβαίνω, δάσκαλε.
– Τότε;
– Τότε εμείς τι είμαστε;
– Οι γέφυρες.
– Οι γέφυρες;
– Οι φάροι, αν προτιμάς.

Η μαθήτρια έκανε ένα χαρακτηριστικό μορφασμό. Ήταν στην Αλεξάνδρεια τώρα και ήξερε με ακρίβεια τον συμβολισμό και την ουσία του φάρου. Αλλά την είχε ξαφνιάσει η λέξη γέφυρες.
– Γιατί γέφυρες;
– Για να ενωθούν οι όχθες.
– Ποιες όχθες;
– Το παρελθόν και το μέλλον.
– Και το παρόν;
– Κυλά από κάτω μας.
– Και δεν μας αγγίζει.
– Αυτή είναι η ιδέα.
– Άρα είμαστε τα βιβλία μας.
– Δεν θα το έλεγα αλλιώς.
– Μα εσείς δάσκαλε, δεν είστε βιβλίο.
– Κάποιοι πρέπει να είναι εγκυκλοπαίδειες για να ζήσουν τα βιβλία.
– Και αυτοί που καίνε τα βιβλία;
– Είναι οι εχθροί μας.
– Οι βάρβαροι.
– Διαπράττουν ένα έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας.
– Και αυτοί οι πάπυροι δάσκαλε.
– Είναι τα πιο παλιά βιβλία και πρέπει να τα προσέχουμε σαν κόρη οφθαλμού.
– Έχετε δίκιο δάσκαλε.
– Εδώ βρίσκεται η πηγή του πολιτισμού μας.
– Με σας το νιώθω πιο έντονα.
– Αυτό είναι το πρέπον.
– Κι αν χαθούν;
– Δεν πρέπει.
– Και αν γίνει;
– Θα πεθάνουμε πρώτα.
– Και μετά;
– Θα επανέλθουμε για να συνεχίσουμε την ιστορία.
– Δάσκαλε, γι’ αυτό γράφετε τόσο πολύ;
– Για αυτό πρέπει να διαβάζεις.
– Διαβάζω, δάσκαλε, διαβάζω.
– Αλλιώς δεν θα ήσουν μαθήτριά μου.
– Σωστά και δεν θα το άντεχα.
– Αντέχεις, το βλέπω.
– Κάνω ό,τι μπορώ.
– Αυτό δεν αρκεί.
– Με εσάς κάνω ό,τι δεν μπορώ.
– Αυτό είναι το πρέπον.
– Δάσκαλε, θα μου το εξηγήσετε αυτό το κείμενο που διαβάζετε;
– Αυτό κάνουμε ήδη.
– Μα δεν μου είπατε λέξη.
– Όλα αρχίζουν με την σιωπή και ειδικά αυτό.
– Μα γιατί;
– Έτσι διαβάζεται ο Αρχιμήδης.