Ο χώρος είναι κενός εκτός από ένα βιβλίο σ’ ένα τραπέζι. Δεν υπάρχει άνθρωπος εδώ… Σιωπή ούτε καν ο συγγραφέας. Χρόνος. Ακόμα και αυτός με άφησε… Χρόνος. Κι αυτός ο αναγνώστης ακόμα να έρθει… Χρόνος. Πού να είναι άραγε; Σιωπή. Τώρα καταλαβαίνω πόσο σημαντικός είναι ο παπάς… Χρόνος. Εδώ παπάς, εκεί παπάς, πού είναι ο παπάς; Σιωπή. Πραγματικά ούτε μια ψυχή εδώ μέσα. Χρόνος. Πώς είναι δυνατόν; Πού να πήγαν όλοι; Μήπως πέθαναν στο γέλιο; Πάντως δεν είναι αστείο… Άφησαν ένα βιβλίο με ένα ανέκδοτο, ούτε εκδοτικό χιούμορ να ήταν… Χρόνος. Μήπως είναι τυπογραφικό λάθος; Χρόνος. Άλλοι έχουν γράψει και στρατηγικό. Δεν θα ήταν παράλογο τουλάχιστον περισσότερο από το να αρχίσεις ένα θεατρικό, δίχως ηθοποιούς και να πρέπει το βιβλίο του σεναρίου να αυτοσχεδιάζει μέχρι να φτάσουν. Χρόνος. Μήπως περιμένουν το ακαδημαϊκό τέταρτο; Χρόνος. Αλλά το κοινό είναι ήδη εδώ… Δεν είναι απίστευτο αυτό το πράγμα! Θα μπορούσαν να με είχαν προειδοποιήσει τουλάχιστον για να είχα βάλει ένα ωραίο εξώφυλλο. Αυτό κοιτάζουν αυτοί που δεν διαβάζουν και λίγο το οπισθόφυλλο, αλλά αυτό είναι μάλλον για άλλο λόγο. Τέλος πάντων κάτι πρέπει να γίνει τώρα γιατί τελείωσα την εισαγωγή μου και περιμένω όπως όλοι το κεφάλαιο.