Στην Ιερά Οδό
ακούσαμε μόνο την σιωπή
των χαμένων αιώνων
κι όχι το θόρυβο της κοινωνίας
γιατί ήμασταν κοντά
στις αρχαίες πέτρες
και το φωτεινό μάρμαρο
που δεν είχε ξεχάσει
κανένα από τα στίγματα
που μας χαρακτηρίζουν
και μας διαφοροποιούν
από τους βαρβάρους
που πλήγωσαν και τους τοίχους
για να χαλάσουν
τον πολιτισμό μας
όμως εμείς αντέξαμε
και τους διώξαμε
κρατώντας στη γη μας
μόνο τους νεκρούς,
έτσι κάθε πέτρα
έδειχνε το ίδιο μονοπάτι
που οδηγεί στο φως
της Ακρόπολης
για να φανεί η θάλασσα
πέρα από τον ουρανό
εκεί στον ορίζοντα
που περιμένει
τα παιδιά του Προμηθέα
και της Αντιγόνης.