Τα νέα τραγούδια της Ειρήνης
δεν είχαν ακριβώς λόγια
γιατί ήταν ένας συνεχόμενος
υποκριτικός αυτοσχεδιασμός
που δεν περίμενε
τις λέξεις για να εκφραστεί
αλλά την ανάγκη του άσματος
για να δείξει τη μνήμη
που μετά από τις ωδές
προσπάθησε να βρει
το δικό της δρόμο
μέσω του βυζαντινού ψαλμού
που δεν ήταν μόνο
ένας απλός ύμνος
αλλά και μια ανάγκη
μοιρασιάς με ανθρώπους
που είχαν πονέσει
για τους άλλους
παραμένοντας σιωπηλοί.