Κι ο άλλος φίλος μας
στην Πόλη της Θεσσαλονίκης
δεν μας ξέχασε
ούτε τον ξεχάσαμε
γιατί δίπλα
στο αναπηρικό καροτσάκι
ανοίξαμε τα μάτια
για να δούμε την ανθρωπιά
που περίμενε σιωπηλά
για να μιλήσει
στον απλό δάσκαλο
που δεν έβλεπε
με τον ίδιο τρόπο
ούτε την πραγματικότητα
ούτε την ουτοπία
κι έτσι οι δύο κόσμοι
άγγιξαν ο ένας τον άλλο
για να γίνουν
τα επόμενα βήματα
σ’ ένα νησί
στις Κυκλάδες
όπου πρέπει
να ξαναπάμε
για να συνεχίσουμε
το διάλογό μας
και με το Χαλεπά.