Ένα παλιό τραγούδι
έλεγε για το Γιάννη
και μας συγκινούσε
κάθε φορά χωρίς λόγο
τουλάχιστον έτσι πιστεύαμε
μέχρι ν’ ακούσουμε
τα λόγια του με προσοχή
κι όταν νιώσαμε μέσα μας
εκείνο τον πόνο
της μικρής
καταλάβαμε ακόμα
και το μοναχικό μπουλούκι
έτσι θυμηθήκαμε
τα φεγγάρια
και το χαμένο όνειρο
δίχως να κοιμηθούμε
όπως παλιά
γιατί ξέραμε
για το Μεσολόγγι
και τον κρυφό
κήπο της αθανασίας
μετά το σταυροδρόμι
του γαλάζιου.