– Γιατί αυτά τα δάκρυα ;
– Για να δείξω ότι χαίρομαι.
– Υπάρχουν και άλλοι τρόποι.
– Μόνο αυτόν βρήκα δίχως συμβιβασμούς.
– Τότε καλά έκανες.
– Δεν είχα άλλη επιλογή.
– Το διάβασες λοιπόν.
– Πώς να έκανα αλλιώς;
– Έχεις δίκιο, αυτός ήταν ο σκοπός.
– Και τώρα;
– Δεν είσαι πια μόνος.
– Το παιδί;
– Πρέπει να το μάθω να γίνει άνθρωπος.
– Σαν εμένα.
– Ναι.
– Δυστυχισμένος ;
– Ανθρώπινος.
– Δεν είμαι τέρας για να το διδάξω.
– Έχεις φίλο όμως.
– Πάντα είχα.
– Από εκείνη τη στιγμή στη Θράκη.
– Κοντά στο δέντρο…
– Και στον τοίχο με την επιγραφή.
– Με το παράξενο βλέμμα.
– Ενός περίεργου φακού.
– Σπάνιοι είναι οι άνθρωποι που καταλαβαίνουν τα τέρατα.
– Δεν αντέχουν οι άλλοι.
– Εσύ όμως άντεξες.
– Ακόμα δεν ξέρω πώς.
– Με το θέατρο.
– Με τις σκιές του πύργου…
– στο σταυροδρόμι του γαλάζιου.
– Για να ζήσουν οι άλλοι άνθρωποι.
– Οι άλλοι άλλοι.
– Οι δικοί μας.
– Που ζουν μόνο μέσα μας.
– Για να μην τους πληγώσει η κοινωνία.
– Και η λήθη.
– Δεν θα το ξεχάσω, δάσκαλε.
– Το ξέρω.
– Μα πώς ;
– Το είδα στο βλέμμα της γριάς.
– Ήσουν ο μόνος που με είδε.
– Οι άλλοι κοίταζαν τα ρούχα σου.
– Ενώ στο θέατρο είμαστε γυμνοί.
– Διότι πουθενά δεν μπορείς να κρυφτείς από τον σκηνοθέτη.
– Δεν θα το ξανατολμήσω.
– Κι όμως.
– Κάτι σκέφτηκες…
– Κάποιον…