Οι καλόγεροι που έγραφαν
δεν είχαν πια μοναστήρι
παρά όλο τον κόσμο
διότι εκεί υπήρχε
η Ανθρωπότητα
όχι μόνο σ’ένα χώρο
περιορισμένο
με τείχη
αλλά στο χρόνο
με τη γραφή
είχαν κατανοήσει
ότι η λέξη κάνω
ήταν αυτή και μόνο
που μετέτρεπε
το χειρόγραφο
σε φωτεινό κώδικα,
είχαν επινοήσει
το τέρας φωτός
ήταν το έργο τους
για το οποίο πάλευαν
εδώ και αιώνες
για ν’αντισταθούν
στη λήθη,
έτσι ήξεραν
ότι δεν είχε σημασία
πού αλλά πότε
έγραφε ο δάσκαλος.