Παλιά ακούσματα
είχαμε στο μυαλό μας
και δεν μπορούσαμε
να ξεχάσουμε
το θεατρικό
μιας παράστασης
που δεν είχαμε
παίξει ακόμα
γιατί περιμέναμε
την κατάλληλη στιγμή
για να δείξουμε
το έργο του Φιοδόρ
πάνω στη σκηνή
της ζωής μας
δίχως φόβους
για τον θάνατο
αφού γνωρίζαμε
ότι η μνήμη
μπορούσε επιτέλους
να ξεπεράσει
το ανώτατο όριο
για να ζήσει
την επόμενη
με τις γνώσεις
της προηγούμενης
δίχως να σπάσει
ο ανθρώπινος κρίκος.