Η ανθρωπιά του Παντελή
ήταν διακριτική
και μόνο με τη συζήτηση
μπορούσες να καταλάβεις
το βάθος του μετώπου
που έκλαιγε σιωπηλά
διότι ήξερε για την αξία
του έργου των δασκάλων
κι όταν έβλεπε τη δειλία
της αδιάφορης κοινωνίας
δεν περίμενε τίποτα
από τους άλλους
εκτός αν ήταν άνθρωποι
που θα άντεχαν
το βάρος του φωτός
την ώρα της ανάγκης
όταν η μάχη της γνώσης
θα γινόταν έξω
από τη βιβλιοθήκη
της Ανθρωπότητας,
έτσι ο μαθητής
έγινε μαχητής
για να μη χαθεί
ο ανθρωπισμός.