Μεταξύ των δυσκολιών που θα πρέπει να ξεπεράσουμε τους επόμενους μήνες θα είναι και η χρήση της προπαγάνδας και εξωτερικά και εσωτερικά. Εξωτερικά για λόγους ευνόητους που αφορούν ειδικά την Τουρκία αλλά και την Αγγλία, εσωτερικά από τους υποστηρικτές του σχεδίου Ανάν. Και στις δύο περιπτώσεις, οι θέσεις θα πρέπει να είναι ξεκάθαρες. Το σχέδιο Ανάν έληξε με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και με την ένταξη της Κύπρου. Το δημοψήφισμα αναγκάζει την Κυπριακή Δημοκρατία να απορρίψει κάθε επαναφορά του σχεδίου όπως το προέβλεπε το ίδιο το σχέδιο. Και η ένταξη καθορίζει ρητά ότι οι διαπραγματεύσεις αφορούν πλέον ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση και όχι τις εγγυήτριες δυνάμεις. Ο συνδυασμός αυτών των δύο αποτελεσμάτων επιβάλλει την ύπαρξη ευρωπαϊκού κεκτημένου για κάθε σχέδιο προτεινόμενης λύσης. Το ευρωπαϊκό κεκτημένο δεν είναι πια μια κυπριακή επιθυμία αλλά ένας αναγκαίος ευρωπαϊκός όρος. Αυτό σημαίνει ότι θα είναι ο πυρήνας των κυπριακών διεκδικήσεων, οι οποίες ανεξάρτητα αν είναι αυτονόητες όπως και το θέμα της αναγνώρισης, ασκούν μια κατασκευαστική πίεση πάνω στην ανατολική υποψηφιότητα. Κάθε άλλη ερμηνεία αυτών των θέσεων είναι απλώς μια μάταιη προσπάθεια ανάμειξης στρατηγικών που δεν ανήκουν στις επιλογές μας. Κανείς δεν θέλει μια διχοτόμηση, κανείς δεν θέλει δύο κράτη. Τόσα χρόνια δεν παλεύουμε για τούτο το αποτέλεσμα. Ακόμα και πρόσφατα ο κυπριακός λαός συνειδητοποίησε τη διαφορά που υπάρχει μεταξύ των εννοιών de jure και de facto. Άρα δεν υπάρχει συνεπαγωγή όπως γράφουν μερικοί προσπαθώντας να προκαλέσουν ένα μείγμα απόψεων. Επιπλέον ο εκβιασμός μερικών για να μάθουν τη στρατηγική που θα ακολουθήσει η κυπριακή κυβέρνηση όχι μόνο είναι ανούσιος μα είναι και άχρηστος. Γιατί δεν χρησιμοποιούν τα σχόλιά τους εναντίον της Τουρκίας για να μάθουν την τακτική των στρατηγών της; Η απάντηση είναι γνωστή στον τομέα της βιοηθικής. Ο άρρωστος έχει πάντα παράπονα εναντίον του ιατρού και όχι της αρρώστιας του. Διότι έχει πρόσβαση μόνο στον πρώτο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η αρρώστια ακούει κάθε συνομιλία μεταξύ ιατρού και αρρώστου. Πιο γενικά η στρατηγική λειτουργεί μόνο και μόνο στο αόρατο πλαίσιο διότι εκεί διεξάγεται το πολεμολογικό της στοιχείο. Άρα κάθε κριτική περί ορατότητας της σρατηγικής προέρχεται είτε από αρχάριους είτε από άτομα που γνωρίζουν αυτόν τον κανόνα και προσπαθούν να εκθέσουν αυτούς που τον τηρούν. Σε αυτό το πλαίσιο ο ρόλος των δημοσιογράφων είναι περίπλοκος εφόσον εξ αρχής δεν έχουν πρόσβαση σε αυτόν τον τομέα. Ο κυπριακός λαός πρέπει πάντα να βρίσκεται σε ετοιμότητα μα πρέπει να εξετάζει τα αποτελέσματα των κρίσιμων ημερομηνιών και να τα συγκρίνει με τα λεγόμενα των «ειδικών». Μόνο έτσι μπορεί να διαμορφώσουμε σωστή άποψη περί ενός διαχρονικού προβλήματος. Κάθε άλλη τακτική δεν είναι επικίνδυνη μα απλώς λανθασμένη.