Στο νησάκι κοντά στη γέφυρα.

Θάλεια : Πώς ήταν η νύχτα;
Κλειώ: Με τ’ αστέρια στο στόμα… Σιωπή. Ξέρεις…
Θάλεια : Ξέρω. Χαμογελάς… Χρόνος. Ξημέρωσε το αύριο.
Κλειώ: Ναι, ήρθε.
Θάλεια : Και το χειρόγραφο;
Κλειώ: Έχει περισσότερες σελίδες.
Θάλεια : Τις έγραψε μαζί σου;
Κλειώ: Δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς.
Θάλεια : Αυτά είναι!
Κλειώ: Αυτό είναι η ιστορία.
Θάλεια : Και τώρα;
Κλειώ: Δεν υπάρχει τώρα, μόνο μετά.
Θάλεια : Πώς είναι να ζεις το μετά;
Κλειώ: Όπως τώρα!
Θάλεια : Έγραψε πάνω σου.
Κλειώ: Πάντα έτσι κάνει.
Θάλεια : Δεν είσαι μόνο μούσα, είσαι και το χειρόγραφο.
Κλειώ: Αυτός το θέλησε.
Θάλεια : Κι εσύ;
Κλειώ: Αφού το θέλησε, είμαι.
Θάλεια : Καμιά επιλογή! Χαμογελά.
Κλειώ: Καμιά! Χαμογελά και αυτή.
Θάλεια : Έγραφε όλη τη νύχτα.
Κλειώ: Για να ζήσει η ημέρα.
Θάλεια : Ήταν λοιπόν σαν όνειρο.
Κλειώ: Δεν κοιμήθηκε.
Θάλεια : Ούτε εσύ;
Κλειώ: Όχι.
Θάλεια : Όλες οι στιγμές πάνω σ’ ένα σημείο.
Κλειώ: Εκατό ελέφαντες πάνω σ’ ένα χόρτο.
Θάλεια : Και το άντεξες;
Κλειώ: Το άντεξε για μένα.
Θάλεια : Κι εσύ;
Κλειώ: Ζω γι’ αυτόν.
Θάλεια : Θα μου δείξεις τι έγραψε;
Κλειώ: Το πεπρωμένο μόνο.
Θάλεια : Το πρέπον λοιπόν.
Κλειώ: Δεν θα είμαστε πια μόνοι.
Θάλεια : Πώς είναι δυνατόν;
Κλειώ: Μοίρασε την μοναξιά.
Θάλεια : Δηλαδή;
Κλειώ: Άναψε το μονοπάτι.
Θάλεια : Την αρχή του κόσμου;
Κλειώ: Έχω μέσα μου το φως του.
Θάλεια : Πόσο χαίρομαι.
Κλειώ: Η μνήμη μέλλοντος άγγιξε την ιστορία.
Θάλεια : Αρχίζει λοιπόν.
Κλειώ: Τι πράγμα;
Θάλεια : Το ταξίδι της γέφυρας.
Κλειώ: Μετά το ακίνητο καράβι.