Στην ακτή, απέναντι στο νησάκι Κουκουμίτσας.

Τερψιχόρη : Έμαθες τα νέα;
Πολύμνια: Ποια νέα;
Τερψιχόρη : Θα έρθει!
Πολύμνια: Αλήθεια;
Τερψιχόρη : Όπως σε βλέπω και με βλέπεις. Αρχίζει να χορεύει.
Πολύμνια: Και πώς το ξέρεις εσύ;
Τερψιχόρη : Τον είδα στο νησάκι.
Πολύμνια: Πώς θέλεις να σε πιστέψω;
Τερψιχόρη : Ήταν η Ευτέρπη και η Ουρανία μαζί μου.
Πολύμνια: Τώρα μάλιστα. Και σας μίλησε;
Τερψιχόρη : Όχι.
Πολύμνια: Εσείς του είπατε κάτι;
Τερψιχόρη : Λέγαμε τα δικά μας. Μας κοίταξε πάντως.
Πολύμνια: Αυτό δεν είναι παράξενο;
Τερψιχόρη : Γιατί; Στα μέρη μας ήμασταν. Αυτός είναι ο ξένος.
Πολύμνια: Σωστά. Την πιάνει από το χέρι και χορεύουν πάνω στην άμμο, στα όρια της θάλασσας. Σταματούν ξαφνικά.
Τερψιχόρη : Πόσο χαρούμενη είμαι!
Πολύμνια: Μα γιατί;
Τερψιχόρη : Επειδή ξέρω ότι θα ξανάρθει.
Πολύμνια: Για μας;
Τερψιχόρη : Και για μας.
Πολύμνια: Είναι σαν το κύμα της θάλασσας.
Τερψιχόρη : Το χάδι πάνω στα βότσαλα.
Πολύμνια: Κι είμαστε τα εννέα βότσαλα.
Τερψιχόρη : Ένα πεντάγραμμο, ένα κλειδί και επτά νότες.
Πολύμνια: Είναι λοιπόν η σιωπή του συνθέτη.
Τερψιχόρη : Κι αν ήταν εδώ το πεντάγραμμο: ο γιαλός μας.
Πολύμνια: Τότε η θάλασσά μας θα ήταν το όργανο που παίζει.
Τερψιχόρη : Ανυπομονώ να ακούσω τη σύνθεσή του.
Πολύμνια: Ακούς ήδη τη θάλασσα.
Τερψιχόρη : Και σ’ αυτόν του αρέσει… Εχθές τον άκουγε.
Πολύμνια: Τον είδες;
Τερψιχόρη : Όταν κάθισε πάνω στα βράχια.
Πολύμνια: Εκεί δεν είναι επικίνδυνα;
Τερψιχόρη : Γι’ αυτό ήταν εκεί.
Πολύμνια: Στην αιχμή του δόρατος.
Τερψιχόρη : Πού αλλού;
Πολύμνια: Κάτι ήθελε να δει.
Τερψιχόρη : Νομίζω το άνοιγμα του νησιού.
Πολύμνια: Το κλείσιμο του κόλπου.
Τερψιχόρη : Το ημίκλειστο άνοιγμα.
Πολύμνια: Σαν την σικελική άμυνα.
Τερψιχόρη : Πώς σου ήρθε αυτό;
Πολύμνια: Με την πλάγια σκέψη.
Τερψιχόρη : Κι αν υπάρχει αυτοαναφορά;
Πολύμνια: Τότε θα εμφανιστεί και το σύμπαν του Gödel.
Τερψιχόρη : Μα τότε ο χρόνος;
Πολύμνια: Δεν θα είναι πια γραμμικός.
Τερψιχόρη : Μού θύμισες τον Δάσκαλο του χρόνου.