Δεν είμαστε μόνο ανάπηροι, είμαστε και άνθρωποι. Μπορεί βέβαια να μας λείπουν μερικά κομμάτια που μας έκοψε η ασθένεια αλλά και το βλέμμα της κοινωνίας. Δίνουμε περισσότερη σημασία σε κάθε μας πράξη, γιατί η καθεμία στοιχίζει πολύ στο σώμα μας. Δεν είμαστε σπάταλοι στις κινήσεις μας, διότι δεν έχουμε πολλές. Μερικοί από μας ξέρουν τι σημαίνει να χάσεις το φως σου, άλλοι είναι καρφωμένοι στο καροτσάκι τους. Κανένας δεν μπορεί να περάσει απέναντι, εκεί που βρίσκονται οι κανονικοί άνθρωποι και ποτέ εκεί που είναι τα άτομα της κοινωνίας. Διότι δεν ανήκουμε πια σε αυτή. Όλα τα μέλη της μας έδιωξαν με τις διάφορες κινήσεις που κάνουν εναντίον μας. Δεν φτιάχνουν πεζοδρόμια, παρκάρουν στις θέσεις μας, δεν μας αφήνουν να ηχογραφήσουμε τα μαθήματα, διότι είναι προσωπικά δεδομένα λένε, μας κατηγορούν γιατί είμαστε μια ειδική κατηγορία και δεν φτιάχνουν ράμπες για να μην μπορούμε να έρθουμε να τους ζητήσουμε κάτι. Ενώ εμείς από την αρχαιότητα παλεύουμε ενάντια στη τύχη λόγω ανάγκης, για να υπάρξει ανθρωπιά μέσα στον κόσμο της αδιαφορίας και της λήθης. Παίζουμε ακόμα και θέατρο ή προσποιούμαστε για να μην πληγώσουμε τους άλλους με την αναπηρία μας. Δεν θέλουμε να στενοχωρήσουμε τους κανονικούς με όλα τα προβλήματα που έχουν. Γιατί εμείς δεν έχουμε κανένα. Είμαστε το πρόβλημα και το ζούμε δίχως να υπάρχει λύση στην κοινωνία γι’ αυτό είμαστε τόσο ανθρώπινοι, διότι μας αγκάλιασε η Ανθρωπότητα.