Το ξύλο του Αρτσάχ
ήταν ένα βαθύ σκούρο
που έμοιαζε απίστευτα
με τον παππού και τη γιαγιά
κάτω από μια ροδιά
για να μην ξεχνάμε
την αντίσταση
του αρμενικού λαού
ενάντια στη βαρβαρότητα
αλλά και τον χειμώνα
με τα χιόνια και τους πάγους
που διασχίζαμε
για να πλησιάσουμε
το Στεπανακέρτ
και να ζήσουμε
στα όρια της ανθρωπιάς
με το πνεύμα του δράκου.