– Τι κάνεις, ψυχή μου;
– Μια πρόβα…
– Μοιάζει με επανάληψη.
– Στη μουσική έχει άλλο νόημα.
– Δηλαδή;
– Ο στόχος δεν είναι η επανάληψη.
– Αφού παίζετε το ίδιο κομμάτι.
– Όχι με τον ίδιο τρόπο.
– Μέχρι να βρείτε τον τρόπο.
– Αυτή η προσέγγιση είναι η πρόβα.
– Μόνο που όλα μοιάζουν.
– Αν δεν βλέπεις την εξέλιξη.
– Ποια εξέλιξη;
– Κάθε μέρα δεν κάνεις το ίδιο.
– Κι όμως…
– Τότε είναι καθημερινότητα.
– Που ξέρω πόσο την μισείς!
– Ακριβώς!
– Και η πρόβα;
– Η πρόβα είναι ένας πίνακας.
– Ζωγραφικής.
– Ναι, αγάπη μου.
– Αλλάζει κάθε μέρα.
– Κι αν μοιάζει, υπάρχει διαφορά.
– Και η διαφορά κάνει τη διαφορά.
– Αυτή παράγει την εξέλιξη.
– Δεν ζωγραφίζεις ποτέ το ίδιο.
– Ούτε στην πρόβα.
– Αλλιώς θα ήταν αντιγραφή!
– Και επανάληψη.
– Αρχίζω να καταλαβαίνω την ιδέα.
– Στη ζωγραφική είναι πιο εύκολο.
– Ενώ στη μουσική με δυσκολεύει.
– Τα ακούσματα δεν είναι τα ίδια.
– Θα μου μάθεις κι εμένα;
– Την απαίσια μουσική;
– Όχι, όχι.
– Τότε;
– Ν’ ακούω διαφορετικά.
– Για ποιο λόγο;
– Για να μη μοιάζουν όλοι οι χοροί.
– Οι χοροί;
– Οι μουσικές των χορών.
– Και να χορεύεις διαφορετικά.
– Αλλιώς μου λένε ότι χορεύω πάντα με τον ίδιο τρόπο.
– Τον ηπειρώτικο;
– Όχι ακριβώς…
– Δηλαδή, τι σου λένε;
– Μόνο ο χοροδιδάσκαλος το λέει.
– Και τι λέει;
– Ότι χορεύω σαν κατσικάκι…
– Ε, δεν είναι και…
– Τι;
– Τίποτα… Αλλά σου πάει…
– Πώς σου πάει.
– Στα κινέζικα!
– Α, καλά κρασιά!
– Λοιπόν έχεις το ίδιο ύφος.
– Ναι αυτό μου λέει.
– Και θεωρείς ότι έχει δίκιο.
– Αφού είναι δάσκαλος.
– Δεν άκουσα καλά.
– Δεν είναι το ίδιο.
– Μάλλον.
– Τέλος πάντων, μην αλλάζεις το θέμα.
– Σωστά πρέπει να σου μάθω κάτι χωρίς να σου το μάθω.
– Ναι, πιτσουνάκι, αυτό θέλω.
– Πόσα χρόνια έχω στη διάθεσή μου;
– Α! Α! Θα σε…
– Κι εγώ!
– Θα το κάνεις;
– Βέβαια αφού πρέπει να το κάνουμε.
– Είσαι γατόνι…
– Με σένα είναι απαραίτητο.
– Τι θες να πεις;
– Δεν υπάρχει ποτέ επανάληψη.
– Μόνο πρόβα!