– Τι είναι αυτός ο θόρυβος;
– Ποιος θόρυβος;
– Αυτό που ακούγεται τώρα.
– Το πιάνο;
– Ναι, το πιάνο…
– Μια σπουδή.
– Μα πώς μπορείς και το ακούς;
– Δεν σ’ αρέσει;
– Όχι, καθόλου.
– Καλώς, θα το κλείσω.
– Ποιος έγραψε τόσο απαίσια μουσική;
– Εγώ…
– Τι εσύ;
– Είναι σύνθεσή μου.
– Δεν ήθελα να σε πληγώσω.
– Θα την ακούσω άλλη φορά.
– Σε πλήγωσα;
– Δεν πειράζει.
– Μην λες ψέματα.
– Είπα απλώς ότι δεν πειράζει.
– Δεν το ήθελα.
– Το ξέρω.
– Ξέρεις ότι δεν ακούω καθόλου κλασική μουσική.
– Ναι, αγάπη μου.
– Μην το πάρεις προσωπικά.
– Σου είπα ότι δεν πειράζει.
– Μπορείς να το ξανακούσεις αν θες.
– Θα το κάνω πιο μετά, όταν θα είμαι μόνος.
– Όχι, όχι, θέλω να το ξαναβάλεις τώρα.
– Μαζί σου;
– Ναι, για να μου λες.
– Μα, δεν σ’ αρέσουν οι δάσκαλοι.
– Εσένα θ’ ακούσω γιατί σ’ αγαπώ, όχι γιατί είσαι δάσκαλος.
– Έχεις δίκιο, έχει διαφορά.
– Με κοροϊδεύεις;
– Όχι, θαυμάζω την πλαστικότητα του μυαλού σου.
– Λοιπόν.
– Θέλεις λοιπόν.
– Περίμενε.
– Τι πράγμα;
– Πώς το έκανες αφού δίπλα σου ήμουν όλη την ώρα; Δεν υπάρχει πιάνο εδώ.
– Έγραψα μόνο την παρτιτούρα. Δίχως πιάνο.
– Και πού ήταν οι νότες τότε;
– Τις φαντάστηκα.
– Και τώρα τι περιμένεις από μένα; Να πιστέψω ότι γράφεις και μουσική;
– Δεν είναι ανάγκη να το πιστέψεις. Το είδες.
– Σωστό κι αυτό. Είσαι όμως λίγο…
– Τι;
– Τερατάκι μου εσύ! Θέλω ν’ ακούσω τώρα.
– Θα το αντέξεις;
– Αχ, τι κάνω για σένα! Αγκαλίτσα, θέλω.
– Βέβαια. Για μια τέτοια θυσία.
– Μια σπουδή πιάνου, παρακαλώ!