Είναι πάντα δύσκολο για ένα λαό να αντιληφθεί πότε θα συναντήσει την ιστορία. Όμως κάποιες στιγμές το πολιτικό πλαίσιο ή μία αλλαγή φάσης προετοιμάζει το έδαφος της συνάντησης κάποτε έμμεσα κάποτε άμεσα. Τότε ο λαός πρέπει να πάρει αποφάσεις που θα καθορίσουν το μέλλον του. Εκείνη την περίοδο, κάθε κίνηση είναι σημαντική, όχι αναγκαία εξαιτίας ενός κινδύνου, αλλά λόγω του μέλλοντος που επιλέγουμε.
Ο κυπριακός λαός στις 24 Απριλίου πήρε την απόφαση που του επέτρεψε να μετατρέψει το Κυπριακό σε Ευρωπαϊκό δίχως να χάσει καμιά από τις δυνατότητες που του δίνει η οντότητα του κράτους-μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η 1η Μαΐου απέδειξε και δικαίωσε αυτήν την ορθολογική στάση παρ’ όλες τις αντιρρήσεις της στρατηγικής της σιωπής. Οι μήνες που ακολούθησαν επέτρεψαν νέα βήματα προς την επίλυση του Κυπριακού, αλλά και την ενίσχυση της πολιτικής του πραγματικότητας. Τώρα με τις πρόσφατες εξελίξεις των διαπραγματεύσεων όσον αφορά στο ανατολικό ζήτημα, ο λαός μας αντιλαμβάνεται όχι μόνο την κρισιμότητα των ημερών μα και τις νέες μας προοπτικές χάριν της ισχυρής μας θέσης ως πλήρες κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δίχως αυτήν τη δυνατότητα, ο κυπριακός λαός θα περίμενε παθητικά την καταδίκη του στην οποία θα είχε συμβάλει με την αφόπλιση των κρατικών και θεσμικών του δυνάμεων. Ενώ τώρα όχι μόνο έχουμε ένα δυναμικό ρόλο να παίξουμε, αλλά είναι επιπλέον και καθοριστικός. Διότι διαθέτουμε την επιλογή της κυρίαρχης στρατηγικής. Εξαρτάται μόνο από τη θέλησή μας να την ασκήσουμε. Δεν πρέπει όμως να τη θέσουμε εξ αρχής, πρέπει να υπάρχει ως αρχή έτσι ώστε το παίγνιο να είναι τίμιο. Με αυτόν τον τρόπο, χρησιμοποιούμε όλα τα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης ζητώντας μόνο και μόνο αυτό που δικαιούμαστε ως πλήρες κράτος-μέλος.
Οι απειλές που προσπαθούν να μας επηρεάσουν δεν έχουν βάση. Διότι ο καθένας που ασχολείται με γεωστρατηγική ξέρει ότι η έμφαση που δίνεται όταν δεν υπάρχει πλαίσιο επιρροής, είναι απλώς απόδειξη της έλλειψης πραγματικής πιθανότητας επιρροής. Όταν την απόφαση πρέπει να την πάρει η κυβέρνηση ενός λαού και όχι ο ίδιος ο λαός, τότε οι απειλές είναι ανούσιες. Στην ουσία, εκφράζουν την ιδέα της ανικανότητας απέναντι στην ύπαρξη μίας κυρίαρχης στρατηγικής που προέρχεται από την προηγούμενη απόφαση του λαού που δεν είχε αρνητικές επιπτώσεις όπως το απέδειξε η ιστορία, και του ευρωπαϊκού πλαισίου. Τώρα ο λαός μας ξέρει ότι θα συναντήσει την ιστορία, αλλά όχι μόνο τη δική του. Θα συναντήσει την ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα παίξει ένα ρόλο που δεν άνηκε καν στην ουτοπία του κυπριακού οράματος. Θα συναντήσει αυτό που έβλεπε ο εξόριστος ποιητής μας ο Κρανιδιώτης.