– Μάθε μου την Ανθρωπότητα
– Μα εσύ δεν έλεγες ότι είσαι αφηρημένη.
– Μόνο εγώ είμαι τελικά.
– Και την κοινωνία;
– Χέστην τώρα! Ξέρεις γι’ αυτήν…
– Θυμάσαι τους Ανθρώπους και τα Ποντίκια.
– Το μικρό βιβλίο με τη γροθιά.
– Είναι το ίδιο με τα Τέρατα και τους ανθρώπους.
– Δηλαδή;
– Οι άνθρωποι ζουν για την Ανθρωπότητα.
– Και τα τέρατα;
– Πεθαίνουν γι’ αυτή.
– Δεν θέλω λυπημένα πράγματα.
– Δεν είναι.
– Τότε ούτε αυτά θέλω.
– Μόνο χαρά;
– Γίνεται;
– Για σένα μπορώ…
– Κάνε το λοιπόν.
– Τα τέρατα χαίρονται να χαίρονται οι άνθρωποι.
– Αυτό μ’ αρέσει περισσότερο. Είναι και ευτυχισμένα;
– Δεν είναι ανάγκη, η χαρά αρκεί.
– Και τι άλλο;
– Αυτοί δημιουργούν την Ανθρωπότητα.
– Πώς;
– Σαν ένα παιχνίδι στη θάλασσα.
– Όταν ανεβαίνω πάνω σου για να κάνω βουτιά.
– Κάπως έτσι.
– Και ποιος ανεβαίνει;
– Οι άνθρωποι βέβαια.
– Εξελίσσονται. Και τα τέρατα.
– Τους κρατούν ψηλά.
– Και αυτά;
– Παραμένουν ακίνητα.
– Σαν τα δέντρα.
– Ακριβώς. Έτσι ταξιδεύουν στο χρόνο.
– Θέλω κι εγώ ταξίδια.