Όταν κοίταζες από το παράθυρο
έξω από τη μοναξιά σου
το άθλιο ζευγάρι
σκεφτόμουν πόσο δίκαιος
μπορεί να είναι ο άνθρωπος
που δεν έχει τίποτα
απέναντι στο κενό
ακόμα κι αν αυτό
είναι μία τρύπα στο παντελόνι
κι όταν πάλευες
σαν τον Δον Κιχώτη
με τη βελόνα και τη κλωστή
πόσο κατάλαβα τον πόνο
που πέταξες στο πάτωμα
μόνο όταν σ’ είδα
να πιάνεις την αόρατη μάνα σου
χάρηκα λίγο με τα δάκρυα
που κύλησαν πάνω
στη ζεστή ποδιά της.