Ο μαθητής είχε ένα κρυφό τετράδιο όπου κατέγραφε κάθε παράξενη σκέψη του δασκάλου του. Στην αρχή του φαινόταν παράλογη, αλλά μετά από σκέψη αντιλαμβανόταν το παράδοξο και με αυτόν τον τρόπο προχωρούσε στην εκμάθηση της πλάγιας σκέψης, που του επέτρεπε να είναι δημιουργικός με τα σχήματα πάνω στις δομές της πέτρας και του σιδήρου. Έτσι άλλαξε την άποψη του όμορφου, μέσω της αλήθειας της σκέψης. Κάτι το οποίο δεν ήταν τίποτα για τους άλλους, ήταν το παν για εκείνον, διότι ήξερε να το διαχειριστεί. Με μερικές κινήσεις πάνω στο χαρτί ή στον υπολογιστή κατασκεύαζε ακόμα και την ύπαρξη ενός μύθου. Γι’ αυτό το λόγο, όταν ερχόταν ο δάσκαλος του να τον επισκεφτεί στο νησί, που πήγαινε εκεί, όπου ήταν το πρέπον για να γράψει τις σκέψεις του και να του μάθει να βλέπει τα διαφορετικά τα σύμβολα. Δεν ήταν πια τυπογραφικά κοσμήματα, αλλά οικόσημα ευγενών που περίμεναν βουλοκέρι για να αφήσουν το στίγμα τους, όχι μόνο στον χρόνο, αλλά και στον χώρο, όπου ο μαθητής μπορούσε να δει τον κόσμο με το άλλο βλέμμα που δεν κοιτάζει μόνο, αλλά ερευνά κάθε σημείο, για να βρει τη μοναδική υπογραφή των άλλων δασκάλων, των άλλων αιώνων.