Όταν όλο το σύστημα βασίζεται σε μια γραμμική αιτιολογική δομή είναι αποτελεσματικό διότι δεν υπάρχει πρόβλημα συναγωνισμού στον επικοινωνιακό τομέα. Όμως, αν το κέντρο απόφασης δεν έχει διπλό μηχανισμό που ελέγχει τις πληροφορίες που λαμβάνει και τις υλοποιήσεις των διαταγών που δίνει, τότε μπορεί εύκολα να πέσει θύμα της παραπληροφόρησης εφόσον η παραμικρή αλλαγή ενός κρίκου αλλάζει όλη την αλυσίδα. Ένα σύστημα που είναι κάθετα οργανωμένο είναι εύκολος στόχος, όχι ολικά, μα τοπικά, και δύσκολα μπορεί να αντισταθεί σε μια πολυμετωπική επίθεση. Μια άλλη θεωρητική δυσκολία είναι ότι κάθε φράγμα του συστήματος εφόσον καταργηθεί από τον αντίπαλο, μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί ως όργανο αυτοκαταστροφής. Διότι η δύναμη που εμπεριέχει εξ ορισμού, αλλάζοντας κατεύθυνση, μετατρέπεται σε βάρος εναντίον της αρχικής δομής.

Η μη ανεξαρτησία του συστήματος όσον αφορά το τοπικό επίπεδο δίνει τη δυνατότητα στον αντίπαλο να έχει πρόσβαση σ’ ένα σημείο, το οποίο μπορεί να τροποποιηθεί έτσι ώστε να καταρρεύσει η αιτιολογική δομή σε μια πρώτη φάση και εφόσον ενισχυθεί μέσω τοπικών υλοποιήσεων, να διαμορφώσει την ίδια δομή σε μία δεύτερη φάση. Αυτό αναγκάζει βέβαια το κέντρο αποφάσεων που βρίσκεται στον πυρήνα της δομής να ενισχύσει τοπικά το σύστημά του, δίχως όμως να χάσει την κεντρική του επιρροή. Οι συνέπειες είναι πάμπολες μα η κυριότερη είναι η βραδύτητα του νέου συστήματος που πρέπει να αμυνθεί διότι πέτυχε τον πρώτο του στόχο δίχως να εξασφαλίσει τα εσωτερικά του δεδομένα. Έτσι, για να είναι ασφαλισμένο το σύστημα, πρέπει να καθυστερεί συνεχώς την ανάπτυξή του, αλλιώς υπάρχει η πιθανότητα εισχώρησης του αντιπάλου ως ενδιάμεσου κρίκου της αλυσίδας του συστήματος. Καταλήγουμε τελικά στο παράδοξο ενός νοητικού σχήματος που αποτελεί το δόγμα διάρκειας.