Τώρα βρισκόμαστε στο Memorial, σ’ αυτό το προσκύνημα για τα θύματα και την αξιοπρέπεια των θυμάτων, κάτω από τον Πύργο της Ελευθερίας. Εκεί πέρα νιώθουμε πάντοτε με αυτό το ίδιο αίσθημα, ότι είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε το καθήκον μας, για να δούμε τη συνέχεια και μετά να καταλάβουμε ότι δεν πρόκειται να ξεχάσουμε και θα συνεχίσουμε το έργο της νοημοσύνης για την απελευθέρωση της μνήμης. Γιατί αυτή είναι η ουσία στο τέλος της ζωής, ακόμα κι αν δεν το συνειδητοποιούμε στην αρχή γιατί νομίζουμε απλώς ότι είναι ένα θαύμα, μόνο που έχουμε τη συμμετοχή μας.