Ο διάλογος με την ουσία είναι σπάνιος. Ειδικά όταν ζεις τόσα χρόνια σ’ έναν μονόλογο με την ύπαρξη. Είχαν περάσει δεκαετίες για ν’ ανακαλύψει την έννοια της ζωής και τη σημασία του έργου. Ήταν σαν να ζούσε παράλληλα. Αντιλαμβανόταν ότι υπήρχε ένα έργο μέσω της παραγωγής αλλά δεν ήξερε πως θα μπορούσε να συμμετέχει ενεργά. Έμοιαζε με μια συμπαθητική χορδή που δυσκολευόταν αλλά ποτέ δεν είχε τολμήσει ν’ αγγίξει το δοξάρι. Έτσι όταν έγινε για πρώτη φορά ήταν τόσο συναρπαστικό που είχε την εντύπωση ότι ζούσε ένα θαύμα. Ήταν σαν τον οργανοπαίχτη που συναντούσε τον συνθέτη ενώ δεν ήξερε καν ότι ζούσε. Έτσι ήταν πιο κοντά στο μοντέλο που έβλεπε τον ζωγράφο. Μόνο τότε άρχισε ο διάλογος ο ουσιαστικός. Και τότε τα ίχνη ζωντάνεψαν αφού είχαν μια ιστορία που έδινε πάχος στα γεγονότα. Τα συμβάντα είχαν γίνει γεγονότα. Κι όσα είχε φανταστεί μέσα στη νύχτα, τα έβλεπε πια με τρόπο φωτεινό. Στην αρχή αυτή η αφύπνιση ήταν μια έκπληξη, μια ευχάριστη έκπληξη, αλλά έκπληξη. Χρειάστηκε χρόνο για να εμφανιστεί η άνεση, να αφοπλιστεί ο φόβος και να απολαύσει τη χαρά. Όμως έγινε και αυτό ήταν το θαύμα αφού είχε καταφέρει να ξεπεράσει και την απόσταση για να ζήσουν μαζί την αρμονία του δεσμού της πολυκυκλικότητας.