Η ουσία του ουρανού είχε προκαλέσει τρικυμία πάνω στη θάλασσα. Δεν ήταν πια μόνο το ίχνος που αναζητούσε, αλλά την ίδια την πηγή της ουσίας. Πάνω στο τζάμι αναγνώρισε το άγγιγμα του σώματος κι εκεί στο ίδιο σημείο ακούμπησε και το δικό της. Ανάμεσά τους υπήρχε μόνο η γυάλινη διαφορά του Χρόνου που χάρη στην ουσία ήταν μόνο διαφάνεια. Οι δακτυλισμοί της άρχισαν μια πολυκυκλική κίνηση για να προετοιμαστεί η υπέρβαση της βαθύτητας που δεν μπορούσε ν’ αργήσει άλλο. Όλο της το σώμα είχε τεντωθεί και ήταν έτοιμο να σπάσει, αλλά πριν είχε σχισθεί για να δεχτεί την τεράστια προσφορά σε κάθε άνοιγμα της ψυχής. Έτσι διπλασιάστηκε ο πόθος για να ζήσουν οι ατέλειωτοι σπασμοί που τράνταξαν όλο της το σώμα. Έσταζε από παντού. Δεν είχε μόνο λιώσει με το δώρο αλλά είχε γίνει θάλασσα. Κι όταν είδε τον εαυτό της πάνω στον καθρέφτη ανάμεσα στις βαθιές ανάσες αντιλήφθηκε ότι είχε κάνει έρωτα με τον ουρανό. Τότε έσκασε το χαμόγελο του δεσμού.