Πάνω στο δεύτερο δέρμα υπήρχε όλη η ουσία της νύχτας που είχε στάξει στην αρχή του κόσμου. Είχε ξετρελαθεί από τα μέτρα της σύνθεσης που θα ζούσε τη συνέχεια εντός της όπερας του μέλλοντος. Τα χαράματα ο Don Giovanni δεν είχε κρατηθεί και είχε ξεπεράσει το όριο. Αυτό ακούστηκε διότι το άνοιγμα ήταν μεγάλο και ταυτόχρονα είχε επικεντρωθεί στην κορυφή. Όπως όταν κούρδιζε το μαντολίνο με τα κλειδιά για να υπάρχει ο θρυλικός του διπλός συντονισμός. Και εδώ ακούστηκαν οι χορδές του Χρόνου μέσω βαθύτητας και πολυκυκλικότητας με έναν τρόπο διαφορετικό. Η ταλάντευση ήταν τόσο μεγάλη που έμοιαζαν έτοιμες να σπάσουν με το τρέμολο που είχε επιλέξει να παίξει σε κάθε νότα για να κρατήσει περισσότερο η απόλαυση αφού δεν υπήρχε καμία παύση. Και κάθε μοτίβο ήταν διπλό για να ενισχυθεί η κίνηση που μεταμορφώθηκε σε πράξη που προκάλεσε αλλαγή κύκλου. Αυτό έβλεπε τώρα πάνω στο δεύτερο δέρμα που είχε το ίδιο χρώμα με το σώμα του πόθου.