Ο Don Giovanni δεν ήταν ποτέ μόνος και ειδικά τη νύχτα. Έτσι ακόμα κι αν άκουγε μόνο τη δική του ανάσα, κατάλαβε γρήγορα πως τον συνόδευε κάποια άλλη παρουσία της οποίας οι πράξεις προκαλούσαν τη μελωδία που άκουγε ζωντανά. Προσπαθούσε να φανταστεί ποιους δακτυλισμούς χρησιμοποιούσε πάνω στο όργανο. Σε αυτή την προσπάθεια, άρχισε να αναζητά τον συντονισμό. Έτσι όσο πιο βαθιές ήταν οι ανάσες που άκουγε τόσο πιο πολύ ήθελε να συνεχιστεί το έργο. Αυτή η άρια ήταν ένα σιωπηλό ντουέτο και ήταν τόσο όμορφο που άθελά της το είχε μετατρέψει από την πλευρά της σε τρίο. Δεν ήταν πια μόνο ήχος του αλλά και πράξεις της. Ήταν μουσικά όργανα που έπαιζαν μαζί ακόμα κι αν δεν έβλεπαν το ένα το άλλο. Η ακοή της έπιανε κάθε διαφοροποίηση της αναπνοής και με την εικόνα που έκανε μέσα της ακολουθούσε την ίδια παρτιτούρα με ακόμα μεγαλύτερο πάθος. Με αυτόν τον τρόπο έγινε η κορύφωση που απελευθέρωσε τους πάντες από τα πάντα με το σύνθημα που είχε πέσει σε όλο το δωμάτιο για να γεμίσει φως η νύχτα και να γίνει λευκή.