Όσο απίστευτο κι αν ήταν, είχαν την εντύπωση ότι ο πίνακας εξέπεμπε ήχους και το όργανο χρώματα. Έτσι θυμήθηκαν το ποίημα του Baudelaire που χρησιμοποιούσε στο έπακρον την έννοια της συναισθησίας. Δεν ήταν λοιπόν μια ψευδαίσθηση. Ο πίνακας και το όργανο λειτουργούσαν συνδυαστικά και όχι μόνο συμπληρωματικά. Ήθελαν όμως να γευτούν και τα δύο. Ένας κρυφός πόθος τις προσέλκυε χωρίς να ξέρουν τον λόγο. Δεν ήξεραν αν ήταν το φως που έμπαινε από τα παράθυρα ή η ατμόσφαιρα του δωματίου, ένα ήταν σίγουρο κάτι τις άγγιζε μ’ ένα ειδικό τρόπο. Η κρεβατοκάμαρα δεν είχε πει όλα τα μυστικά της. Ήταν γεμάτη βιβλία αλλά το κρεβάτι έπαιζε τον κυρίαρχο ρόλο. Ενώ όλα φαινόταν τόσο πρόσφατα αρχικά, όλα τα αντικείμενα και τα έπιπλα έκαναν αναφορά όχι μόνο σε μία άλλη εποχή αλλά σε έναν άλλο αιώνα. Αυτό ξεπερνούσε την φαντασία τους κι έμοιαζε με μία φαντασίωση. Παρέμειναν για μερικά λεπτά σιωπηλές. Έπρεπε να πάρουν μία απόφαση. Σκέφτηκαν το νωπό ύφασμα του πίνακα και τη ζεστή υφή του οργάνου και αποφάσισαν ότι δεν θα απαγόρευαν τίποτα στον εαυτό τους. Η ουσία ήταν η χαρά τους και η μεταχαρά τους.