Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί την αντίσταση του χειμώνα όταν το λευκό ήταν τοσο σκληρό κι ας έσπαζε σαν γυαλί, όταν το λευκό ήταν τόσο βαρύ κι ας καθόταν μετέωρο στον ουρανό, όταν το λευκό ήταν τόσο μεγάλο κι ας χωρούσε σε μια ανθρώπινη χούφτα. Κι όμως το χιόνι που είχε καλύψει την εκκλησιά την είχε μεταμορφώσει κι όταν βγήκαν, η αλλαγή του τοπίου έγινε και αλλαγή εποχής. Ο καιρός είχε τρελαθεί και αυτός. Αυτό σκέφτηκε όταν προχώρησαν προς τον ποταμό σαν να αναζητούσαν μια περίφημη προοπτική που είχε αφήσει στην Αγία Πετρούπολη πριν χρόνια όταν είχε καταφέρει να δραπετεύσει από το υπόγειο μιας βάρβαρης κοινωνίας που μισούσε την ανθρώπινη πίστη γιατί ήταν η απόδειξη ότι το σύστημα δεν ήταν παντοδύναμο σαν την αγάπη της Ανθρωπότητας. Διέσχισαν τη χιονισμένη γέφυρα… Εκείνη είχε την εντύπωση ότι ο χρόνος είχε σταματήσει και ότι είχε παγώσει η ζωή της. Έτσι ζούσε τότε τον θάνατό της. Όμως της είχε μάθει ότι ο Χρόνος είναι μαζί τους και ότι ήταν πολυκυκλικός. Έτσι ζούσε τώρα την ανάστασή της. Όταν έφτασαν στην άλλη όχθη άγγιξαν την πέτρινη πόλη της Αναγέννησης και κατάλαβε ποιος ήταν ο σκοπός αυτής της διαδρομής. Ήθελε να της δείξει ότι η ιστορία δεν είχε πεθάνει κι αντιθέτως ότι το μέλλον δεν είχε ξεχάσει το παρελθόν. Έτσι το παρόν που έλεγε ότι ήταν αθάνατο και που την είχε καταπατήσει ψυχικά, δεν είχε καταφέρει να σπάσει τη χορδή του χρόνου που ήταν η ψυχή της. Δεν ήταν μόνο η ζωή που συνέχιζε αλλά η ίδια η ψυχή επειδή είχε ξεπεράσει τα εμπόδια της βαρβαρότητας. Η σκληρότητά της με το φως του γινόταν όλο και πιο ανθρώπινη. Το ένιωθε και η ίδια πλέον διότι ήταν το θαύμα που ζούσε απόλυτα πλέον. Πριν δεν θα έδινε σημασία στην ομορφιά γιατί την θεωρούσε ως μια ασήμαντη λεπτομέρεια ή ακόμα κι ένα λάθος της φύσης που δεν είχε προσαρμοστεί στο σύστημα. Τώρα όμως έβλεπε ότι η ομορφιά έσωζε τον κόσμο. Είχε τη δύναμη της πίστης επειδή ήταν της αλήθειας, όχι εκείνη κάποιας εφημερίδας της προπαγάνδας αλλά της Ανθρωπότητας. Εκεί που δεν το περίμενε τον αγκάλιασε. Ήταν μια μορφή ευγνωμοσύνης. Πριν τον γνωρίσει σ’ εκείνο το τραίνο της απελευθέρωσης δεν ήξερε ότι υπήρχε φως και μέσα στο πιο μαύρο σκοτάδι. Αλλά τώρα μέσα στη πέτρινη πόλη κατάλαβε ότι θα μπορούσε επιτέλους να ζήσει γιατί η ιστορία δεν είχε πεθάνει και δεν είχε αφήσει το είναι της. Της είχε αποκαλύψει την αλήθεια της ομορφιάς. Θα τραγουδούσε για τους άλλους για να μάθουν ότι και τα θύματα μπορούσαν ν’ αναστηθούν χάρη στην πίστη.