Μέσα στη νύχτα του XVIII,
ένα νυχτερινό σαραμπάντα έπαιζε και πάλι
την ουσία του πνεύματος
ενοικημένου από τη μουσική
ανίκανη να ζει
δίχως ν’ αμφισβητεί
τη στιγμή της δημιουργίας.
Ακούμε το παρελθόν
να εισβάλλει στο πανταχού παρόν μηδέν
σαν για να βοηθήσει
τους σπάνιους ανθρώπους
ζωντανούς ακόμη
μέσα σε τούτη την καθημερινή εκατόμβη
της κοινωνίας της λήθης.