Όταν γύρισε στο σπίτι του αντίκρισε το μαντολίνο που του είχε κάνει δώρο ο φίλος που είχε θάψει στο έλος των κύκνων. Το κοίταξε διαφορετικά. Έδωσε άλλο νόημα στην ταστιέρα του. Σε κάθε τάστο χάραξε με τη μνήμη του το όνομα των νεκρών συμμαχητών του για τα δικαιώματα των ανθρώπων. Χάρηκε γιατί υπήρχαν σημάδια σε πέντε τάστα. Στο τελευταίο  έβαλε τον φίλο του. Έπιασε τις καρδιές που θα άγγιζε με το φτερό του για να ζήσουν μέσα του. Τότε του ήρθε στο μυαλό ένα αγαπημένο τραγούδι που συνόδευε στο μαντολίνο. Έτσι αποφάσισε να παίξει για τους δικούς του την ώρα που έβλεπε το τζάκι. Το μαντολίνο του φάνηκε πιο στιβαρό σαν να του είχαν δώσει βάρος οι ψυχές τους. Έπαιξε το κομμάτι χωρίς να τραγουδήσει όμως. Παρέμεινε σιωπηλός για να ακούσει κάθε νότα του παλιού άσματος όπως θα έλεγαν μετά. Αλλά τότε ήταν η μουσική της εποχής και δεν ήθελε να την ξεχάσει. Κατάλαβε ότι μόνο το μαντολίνο του είχε την ικανότητα να αντιληφθεί πώς ένιωθε. Άρχισε να παίζει κυκλικά όπως έλεγε η παράδοση, αλλά όταν θυμήθηκε τη σκηνή συνέχισε πολυκυκλικά για να ενσωματώσει νέες σκέψεις στη μνήμη και το μαντολίνο ακολουθούσε οπλισμένο δύο φορές με δίεση που του θύμισαν τους ξύλινους σταυρούς που είχε βάλει πάνω στους πρόχειρους τάφους. Όταν τελείωσε φίλησε το κεφάλι του μαντολίνου πάνω από τα κλειδιά. Εκεί βρισκόταν το πάνω χείλος ενός αόρατου χαμόγελου.