« Ο Vincent van Gogh είναι ταυτόχρονα πάρα πολύ απλός και πάρα πολύ περίπλοκος

για την αντίληψη των συγχρόνων μας αστών.

Δεν θα είναι τέλεια κατανοητός παρά μόνον από τ’ αδέλφια του,

τους αληθινούς καλλιτέχνες και από τον ευτυχή ταπεινό λαό,

τον πολύ ταπεινό λαό, που γλύτωσε κατά τύχη,

τα μαθήματα της σωτήριας λατινικής σχολής;»

Ακόμη κι ο μεθυσμένος γίγαντας δεν μπορούσε ν’ αποδεχθεί την κοινωνία:

αυτούς τους αστούς τους περήφανους για τον εαυτό τους και για το τίποτά τους.

Ανίκανοι ν’ απλώσουν το χέρι στον καλλιτέχνη

από φόβο μήπως τους λερώσει με τα χρώματά του.

Αυτοί που είχαν βρώμικα χέρια

αγωνιούσαν ήδη για την αηδία και την πτώση.

Μα ποιος νοιάζεται, αυτή η κοινωνία δεν υπάρχει πια

κι ο Vincent διέσχισε τον χρόνο

από αγάπη για την ανθρωπότητα.