Παρίσι, 1887,

ο Vincent δεν έψαχνε τίποτε

ούτε μια μπουκιά ψωμιού

ούτε μισθό πείνας.

Ο έμπορος του έδωσε

πέντε φράγκα μόνο για τον πίνακά του.

Τον ευχαρίστησε δίχως τίποτε να πει.

Ως εάν όλα είχαν ειπωθεί.

Πριν την επιστροφή στο σπίτι του

μια φτωχή γυναίκα

που έβγαινε από το Saint-Lazare

του έσκασε ένα χαμόγελο.

Ξανασκέφτηκε τους αδελφούς Goncourt

και τη μικρή Élisa,

μετά άπλωσε διακριτικά το χέρι

και της έδωσε το νόμισμα των πέντε φράγκων

για την αγάπη της ανθρωπότητας.

Είχε τη γενναιοδωρία του φτωχού

και την αξιοπρέπεια του αθλίου.

Ο πίνακάς του ήταν για τούτη τη γυναίκα

και ποιος νοιαζόταν για την πείνα.