Δεν ήταν ακόμη ανάμνηση

μα εσύ καρτερούσες ήδη το μέλλον

στο βλέμμα αυτής της γυναίκας

κάτω από κείνο το άσπρο μαντίλα

ως εάν η επερχόμενη νοσταλγία

ήταν ήδη παρούσα μέσα σου

καθ’ ομοίωσιν του πνεύματος

στο ποτήρι του κονιάκ.

Την ατένιζες με το βλέμμα

μες τη σιωπή της νύχτας

για ν’ αγαπήσεις καλύτερα τη στιγμή

που δεν θα είσαι πια ο ζωγράφος

μα το σωτήριο καναβάτσο.