Γερμένος, όπως κι εσύ, πάνω στο κανναβάτσο του,

ο υφαντουργός έσφιγγε τα χείλη του.

Συγκεντρωνόταν στο μοτίβο,

έγερνε προς τους γιούς

όπως εσύ τεντώνεις τη μπογιά.

Οι ίδιες χειρονομίες.

Ο ίδιος πόνος.

Μόνος απέναντι στη δημιουργία

της ανθρώπινης ανάγκης.

Δεν είναι μία μιμητική

αλλά ίδια ένταση

στην εργασία όπου τίποτε,

απολύτως τίποτε δεν αφέθηκε στην τύχη

σαν για ν’ ανταποδοθεί μεγαλύτερη τιμή

στον θρύλο των αιώνων

και στους άθλιους.