Η συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι η βαλκανοποίηση της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, είναι το ίχνος της προσπάθειας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας να κατακτήσει την Ευρώπη, ενεργοποιεί μια μορφή ιστορικής αντίστασης. Η υλοποίηση της κατάκτησης της περιοχής έγινε πρώτα στρατιωτικά αλλά αυτό σταμάτησε το 1683 στη δεύτερη πολιορκία της Βιέννης. Μετά το θρησκευτικό δηλαδή η ισλαμοποίηση ήταν τα κατάλοιπα της πρώτης προσέγγισης και μετά τα ερείπια της αφού το ίχνος παρέμεινε σε περιοχές της Αλβανίας, της Βοσνίας, της Σερβίας, της Βουλγαρίας και μέσω του Συνεδρίου του Βερολίνου του 1878, το οποίο ανέτρεψε τα δεδομένα της Συνθήκης Αγίου Στεφάνου της ίδιας χρονιάς. Το πολιτιστικό στάδιο είναι η επιβολή της τουρκικής λέξης Βαλκάνια για τον χαρακτηρισμό της περιοχής. Έτσι λοιπόν πέφτουν στην τουρκική παγίδα των Βαλκανίων και προσπαθούν μάλιστα να αναδείξουν τις ιδιαιτερότητες ενός υποτιθέμενου βαλκανικού πνεύματος που δεν είναι τίποτα άλλο από μια παθητική έκφραση του συνδρόμου της Στοκχόλμης που προέρχεται από λαούς της Νοτιοανατολικής Ευρώπης που καταπατήθηκαν για αιώνες από την Oθωμανική Αυτοκρατορία. Έχουμε λοιπόν εγκλωβισμένους κατεχομένων που πρέπει να απελευθερώσουμε ακόμα και από αυτό το πλαίσιο της τουρκικής προπαγάνδας.