– Γιατί να μην έχουμε το δικαίωμα να πεθάνουμε;

– Γιατί αλλιώς θα υπήρχαν οι γενοκτονίες!

– Μα δεν υπάρχουν;

– Όχι βέβαια.

– Δηλαδή είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε;

– Είναι η μόνη μορφή αθανασίας που δικαιούμαστε…

– Και ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτής της καταδίκης;

– Δεν είναι η ζωή!

– Μα τι τότε;

– Η λήθη!

– Η λήθη; Τι παράξενη ιδέα!

– Μας καταδικάζουν εις ζωήν κι αυτό μας πληγώνει.

– Κι η λήθη;

– Είναι ο μόνος τρόπος να ξεχάσουμε τις πληγές μας.

– Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν υπάρχουν.

– Εδώ είναι το παράδοξο.

– Ποιο παράδοξο;

– Πώς να υπάρχεις, αν κανείς δεν σε θυμάται;

– Είναι όντως ένα πρόβλημα.

– Δεν είναι πρόβλημα.

– Τι είναι;

– Λύση!

– Η τελική;

– Ναι.

– Αυτό, λοιπόν, εξηγεί την επιλογή της έκφρασης!

– Η αναγνώριση μιας γενοκτονίας εναντιώνεται σε κάποια τελική λύση.

– Γι’ αυτό είναι τόσο σημαντική;

– Ακριβώς. Αλλά όχι μόνο…

– Δηλαδή;

– Για το διεθνές δίκαιο, η αναγνώριση προηγείται σε σχέση με τη γενοκτονία.

– Μα είναι αναχρονικό.

– Όχι, είναι ανθρώπινο.

– Με ποια έννοια;

– Αυτό που δεν ονομάστηκε, δεν υπάρχει.

– Γι’ αυτό φοβούνται τόσο πολύ τα ονόματα;

– Είναι ένας από τους κυριότερους λόγους.

– Υπάρχουν κι άλλοι;

– Ναι βεβαίως, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

– Μα γιατί;

– Έχει το στίγμα της ανθρωπότητας.