Στην υποχρεωτική εκπαίδευση δίνουμε μεγαλύτερη σημασία στην κοινωνία και στην κοινωνικοποίηση παρά στον ανθρωπισμό και την ανθρωπιά που αποτελούν θεμέλια της Έξυπνης Παιδείας. Στην εκπαίδευση μένουμε στις επαφές, θεωρώντας ότι στην καλύτερη περίπτωση, θα φτάσουν στην έννοια της σχέσης. Ενώ στην Έξυπνη Παιδεία η διδασκαλία έχει ως βάση την ανθρώπινη σχέση που μπορεί να καταλήξει σε δεσμό αν είναι διαχρονική, όπως το βλέπουμε με τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα, με τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη. Έτσι η ανθρωπιά της διδασκαλίας είναι προαπαιτούμενη και αυτό διότι δεν υπάρχει χρήση δέους αλλά μόνο σεβασμού. Είναι έτσι ο συνδυασμός μεταξύ σεβασμού και γνώσεων που θα επιτρέψει στη συνέχεια την αξιοποίηση της περιέργειας, του ενδιαφέροντος, του ενεργού ρόλου και αυτό χάρη σε έξυπνα παίγνια που προετοιμάζουν τους μικρούς ανθρώπους σε έννοιες προγραμματισμού, υπολογισμών, πειραμάτων νοημοσύνης και στρατηγικής σκέψης για να ξεπερνάει αναμενόμενες δυσκολίες χάρη σε τεχνικές εκμάθησης ανάλογες με το υπόβαθρό του και την εξέλιξή του.