Μαθήτρια: Σκέφτηκα την ερώτηση σας, Δάσκαλε, για τα λουλούδια.
Δάσκαλος: Αν υπάρχουν στον παράδεισο;
Μαθήτρια: Ναι κι απαντώ θετικά.
Δάσκαλος: Καλώς.
Μαθήτρια: Δεν θα με ρωτήσετε για τη συνέχεια;
Δάσκαλος: Είσαι ελεύθερη.
Μαθήτρια: Ωραία. Λέω λοιπόν…
Δάσκαλος: Πες.
Μαθήτρια: Δεν θα ήθελα να είναι μόνο μιάς στιγμής.
Δάσκαλος: Ούτε εποχής…
Μαθήτρια: Διότι το καθένα έχει την εποχή του.
Δάσκαλος: Και τη στιγμή του.
Μαθήτρια: Σκέφτηκα ότι αθανασία δεν σημαίνει απαραίτητα…
Δάσκαλος: Ακινησία.
Μαθήτρια: Σωστά. Χαίρομαι που συμφωνείτε.
Δάσκαλος: Μεταχαίρομαι για τη χαρά σου.
Μαθήτρια: Άλλωστε και η ψυχή δεν είναι αθάνατη.
Δάσκαλος: Αλλά αλλάζει πολυκυκλικά.
Μαθήτρια: Και το σώμα στο οποίο βρίσκεται αλλάζει συνεχώς.
Δάσκαλος: Έτσι είδες…
Μαθήτρια: Ότι και ο θάνατος ανήκει στον παράδεισο.
Δάσκαλος: Είναι αλλαγή κύκλου.
Μαθήτρια: Διότι υπάρχει συνέχεια.
Δάσκαλος: Αυτή είναι η ιδέα.
Μαθήτρια: Αφού υπάρχουν και οι σπόροι στον παράδεισο.
Δάσκαλος: Ακριβώς.
Μαθήτρια: Τότε όντως ζούμε με κομμάτια παραδείσου.
Δάσκαλος: Ακόμα και τώρα εννοείς;
Μαθήτρια: Ναι αυτό εννοώ.
Δάσκαλος: Η ομορφιά της αλήθειας.
Μαθήτρια: Έτσι σκέφτηκα…
Δάσκαλος: Τη συνέχεια.
Μαθήτρια: Ξέρω τώρα γιατί κάνατε την αρχική ερώτηση.
Δάσκαλος: Καλώς ήρθες τότε, μαθήτρια.