Η συνείδηση της Νότιας Κορέας προκαλεί αλλαγές. Όχι μόνο σε διπλωματικό επίπεδο, αλλά και σε διακρατικό. Διότι οι προσπάθειες επαναπροσέγγισης και ειρήνης γίνονται μόνο όταν υπάρχει θέληση από τις δύο πλευρές. Όμως η Βόρεια Κορέα χρησιμοποίησε με απαράδεκτο τρόπο τα οικονομικά οφέλη του κοινού εργοστασίου για πυρηνικούς σκοπούς. Τώρα φάνηκε ότι όσοι έκλειναν τα μάτια σε αυτές τις παράξενες κινήσεις για να διασφαλίσουν μία τεχνητή ειρήνη που δεν ήταν ούτε δίκαιη, ούτε βιώσιμη, έκαναν λάθος. Κατά συνέπεια, καταρρέει εντελώς ένα ψευδοοικοδόμημα που βασιζόταν σε λανθασμένες κινήσεις κι εκτιμήσεις. Όλη η πολιτική της Νότιας Κορέας βασιζόταν αποκλειστικά στην συμφιλίωση, ενώ η Βόρεια Κορέα θέλει όχι μόνο περισσότερα αλλά και να την κατασπαράξει εξ ολοκλήρου. Τώρα με το κλείσιμο του εργοστασίου διαφαίνεται ότι η συνείδηση επικράτησε της ψευδαίσθησης. Το κατοχικό καθεστώς της Βόρειας Κορέας δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί με φιλικά μέτρα που του επιτρέπουν έμμεσα να εισάγει χρήματα και να αποφεύγει έμμεσα και μερικώς τον διεθνή αποκλεισμό. Μια δημοκρατία μπορεί να έχει προβλήματα αντιμετώπισης με αυταρχικά καθεστώτα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να προστατεύει τους πολίτες της από τη βαρβαρότητα. Η Νότια Κορέα έχει το χρέος να έχει αυτό τον ρόλο για τους Κορεάτες στο σύνολό τους κατά συνέπεια οι πράξεις πρέπει να είναι πιο στρατηγικές, για να μην πέσει στην παγίδα της επαναπροσέγγισης που δεν έχει κανένα υπόβαθρο, γιατί στηρίζεται στην άγνοια μιας απαράδεκτης και βάρβαρης κατάστασης.