Ορέστης: Έχω ενοχές!
Αθηνά: Δεν υπάρχει λόγος.
Ορέστης: Κι όμως υπάρχουν.
Αθηνά: Θα φύγουν.
Ορέστης: Μα πως είναι δυνατόν;
Αθηνά: Διότι πρέπει.
Ορέστης: Είσαι θεά και δεν μπορώ…
Αθηνά: Όντως δεν μπορείς.
Ορέστης: Όμως σκότωσα.
Αθηνά: Δεν σκότωσες, εκτέλεσες.
Ορέστης: Είμαι ο πρώτος…
Αθηνά: Όχι ο τελευταίος.
Ορέστης: Ο τελευταίος, δεν καταλαβαίνω.
Αθηνά: Με σένα σταματά η κατάρα.
Ορέστης: Αφού είμαι δολοφόνος.
Αθηνά: Η μητέρα σου ήταν. Όχι εσύ!
Ορέστης: Έχεις δίκιο, δεν έπρεπε να σκοτώσει τον πατέρα μου μόνο που την σκότωσα κι εγώ.
Αθηνά: Ο σπόρος έχει σημασία, όχι το αυλάκι.
Ορέστης: Τι θες να πεις;
Αθηνά: Αυτό που θα πω και στη δίκη σου.
Ορέστης: Στη Δίκη μου;
Αθηνά: Θα είμαι μαζί σου κι εκεί.
Ορέστης: Και για ποιο λόγο δικάζομαι;
Αθηνά: Για να κλείσει η υπόθεση.
Ορέστης: Και οι ενοχές μου.
Αθηνά: Θα πεθάνουν και αυτές.
Ορέστης: Είναι αβάσταχτες.
Αθηνά: Δεν είσαι ο Αχιλλέας, ούτε ο Οδυσσέας αλλά σταμάτα να κλαίγεσαι.
Ορέστης: Σκότωσα την μητέρα μου.
Αθηνά: Αυτός ήταν ο ρόλος σου.
Ορέστης: Γιατί εγώ;
Αθηνά: Αυτό θέλησε η Δικαιοσύνη.
Ορέστης: Κι εσύ;
Αθηνά: Θα σε υπερασπιστώ, ως γυναίκα.