Αγγελική: Ήρθες, παιδί μου.
Δάσκαλος: Έπρεπε…
Αγγελική: Γιατί;
Δάσκαλος: Σου το είχα υποσχεθεί.
Αγγελική: Σωστά.
Δάσκαλος: Έλαβες τα κεριά;
Αγγελική: Ναι, βέβαια, άναψα ήδη μερικά.
Δάσκαλος: Καλά έκανες, αυτό είναι το πρέπον για την εκκλησία.
Αγγελική: Είχε χρόνια που περίμενε.
Δάσκαλος: Τώρα δεν είναι μόνη πια.
Αγγελική: Ήρθαν οι ενισχύσεις!
Δάσκαλος: Και δεν θα φύγουν.
Αγγελική: Γι’ αυτό χαίρομαι αν και είμαι κουρασμένη.
Δάσκαλος: Τι σε κούρασε;
Αγγελική: Τα χρόνια μοναξιάς.
Δάσκαλος: Τώρα τέλειωσαν.
Αγγελική: Δεν έρχονται όλοι να μας θωρούν… Ούτε καν την εκκλησία.
Δάσκαλος: Σιγά σιγά αλλάζουν τα πράγματα.
Αγγελική: Τόσο σιγά που αργούν κι είμαι ήδη γριά.
Δάσκαλος: Δεν θα αργήσουν πια.
Αγγελική: Πώς το ξέρεις;
Δάσκαλος: Το βλέπω.
Αγγελική: Το μέλλον μας.
Δάσκαλος: Και αυτό;
Αγγελική: Τι άλλο…
Δάσκαλος: Την απελευθέρωση.