– Είναι αλήθεια;

– Τι πράγμα;

– Αυτό που άκουσα Δάσκαλε.

– Τι άκουσες, μαθήτρια.

– Ότι φτύσατε σαμπάνια.

– Σου φαίνεται παράξενο;

– Και βέβαια.

– Μα ξέρεις μόνο την αρχή!

– Υπάρχει και συνέχεια;

– Βέβαια.

– Ήταν στο διάλειμμα της όπερας.

– Της όπερας;

– Δεν έχεις πάει ποτέ στη Βιέννη.

– Όχι.

– Δεν πειράζει θα γίνει στο μέλλον

– Και μετά;

– Μετά το μέλλον;

– Όχι, Δάσκαλε, ξέρετε …

– Ξέρω.

– Θα μας πείτε;

– Ήρθε ένας εκπρόσωπος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

– Για να κάνει τι;

– Για να μας απαγορεύσει την είσοδο.

– Και εσείς τι κάνατε;

– Φτύσαμε τη σαμπάνια μας στα μούτρα του.

– Αν είναι δυνατόν.

– Κι όμως είναι.

– Για ποιο λόγο;

– Για το θάνατο του Ρήγα Φεραίου.

– Δάσκαλε είστε απίστευτος.

– Ελπίζω να μη σημαίνει ότι δεν με πιστεύεις.

– Όχι, βέβαια. Αλλά δεν είχα φανταστεί αυτό το λόγο όταν το άκουσα.

– Τώρα ξέρεις.

– Και μετά τι έγινε;

– Απολύτως τίποτα.

– Δεν μπορώ να το πιστέψω.

– Ούτε από;

– Θέλω να πω…

– Πες μου.

– Άλλα μας λέτε.

– Να ακούς μόνο όσους κάνουν.

– Κι όχι όσους λένε και μόνο.

– Και πως θα τους ξεχωρίζω;

– Μόνο οι πρώτοι γράφουν την ιστορία.

– Και οι δεύτεροι;

– Όταν τους δίνουν την ευκαιρία, προσπαθούν να τη σβήσουν.

– Αλλά είμαστε εδώ!

– Ακριβώς, μαθήτρια.